bir yalnız adam: romain gary

bir gün bir yazar çalar kapınızı. sorgusuz sualsiz girer içeri.

bir adam çaldı kapımı, sorgusuz sualsiz içeri aldım onu. bana şunları dedi:

"yeryüzü anneme olan sevgimi taşaıyacak kadar büyük değildi."

"ve bugün iyice biliyorum ki, insanoğlu,asla gülünç duruma düşürülemeyecek kadar onurlu bir yaratıktır."

"la fontaine masallarını bülbül gibi okumayı öğrenmek... koca bir adam olduğunuzda, aynı çabayı bu kez o masalları unutmak için harcamak... ama o kadar kolay mı?"

"bir kez şampiyon oldum, ama bunun dışında hep yenildim, hep.."

"üstünde terk edilmiş tek bir insanoğlunun bile kalmayacağı bir dünya yaratmak için kendi kendime söz vermiştim."

"bir sanat eseri yaratmak, yalnızca yaşarken yapılabilecek bir şey değildi ki. şöyle kaliteli, fiyakalı bir ölüm de sanat eseri yerine geçebilirdi. güzel bir sona uaşabildikten sonra, ha yaşarken yapılmıştı, ha ölürken, hiç önemi yoktu.

"yaşamım boyunca en büyük çabayı kendimi tümüyle umutsuzluğa kaptırmak, umut adına ne varsa hepsini tüketmek için harcadım. ama başaramadım. her zaman bir yerlerde birşeyler gülümsedi durdu."

"şimdi 'son' sözcüğünün çok yakınlarında bir yerdeyim. oaraya yaklaştıkça kâğıtları elimden fırlatıp atmak, gidip kafamı kuma gömmek istiyorum. 'son' sözcüğü her yerde aynı anlama gelir aslında.."

"bu öyküyü burada kesmeliyim. ve inanın, bunu yeryüzünün üstüne bir kara gölge daha eklensin diye yazmıyorum. yazmaya devam etmek bana çok pahalıya mal oluyor, bu yüzden bunu olabildiğince çabuk yapmalıyım. bir kaç sözcük daha. sonra herşey bitecek ve gidip kumların üstüne uzanacağım."

"haksız bir yenilgi oldu benimkisi.
şimdi saçlarımda aklar var. ama yaşımı gizlemeye yetmiyor bu beyazlık. yaşlı bir adam değilim. yediğim darbeleri abartmaya niyetim yok. ışığımı elimden aldılar. olabilir. onu yakalamak için uzanan daha binlerce el var. bu yüzden hala umutla gülümseyebiliyorum.
ben kendimi feda ettim aslında. ve hiç de pişman değilim."

şafakta verilmiş sözüm vardı/ romain gary
2.basım:1997 can