27 Aralık 2010 Pazartesi

Yine Yıl

Bunu başıma saran sensin ey insan! Her yılın sonunu kendine "bayram" ilan eden, içerek rahatlayan, yılın yorgunluğunu üzerinden atmaya çalışırken hepten ziyan olan, bocalayan, bi'türlü unutamayan ve utanmayan sensin!

Yeni yıl'dan bi'şeyler bekliyormuşsun bi'de. Aşk, mutluluk, huzur, sağlık, para.. Olacak mı tüm bunlar sence?! Olabilir mi, mümkün mü yani sahiden? 2011 diye bir yıl yok! Bak sen şanslısın, benden başka kimse söylemezdi bunu sana.. Yaz var, kış var, sonbahar var, karıncaların hiç durmadan çalıştığı ilkbahar var bir de. Ama 2011 diye bir yıl yok!

Yukarıdaki resimde gördüğümüz minik kız çocuğu gerçek olsaydı keşke. Sırtlasaydı geçen yılı birileri, alıp götürselerdi öylece. Bu tombik kız çocuğu da yepyeni bir yıl getirseydi bize. Biz de öğrenmiş olsaydık hafızanın çok da mühim bi'şey olmadığını. Her yıl yeni bi hafıza, her yıl unutulan anılar. Sana anlattığım gibi olsaydı, o zaman ben de bayram yapabilir, "Mutlu Yıllar!" çığlıkları atabilirdim belki.

Umutlarını yerle bir etmek istemem, korkarım bundan. "Mutlu yıllar!"da dilemeyeceğim sana, bilirsin sen de az çok, tecrübeyle sabittir böyle durumlar. 2010'dan ne gördüysen, ne kadar çok ağlayıp, ne kadar çok güldüysen aynını yaşayacaksın bu yıl da.. Gerçek'e aç gözünü sevgili okur! O gerçek ki bir ömür hiç düşmeyecek yakandan. Alışarak başlayalım bu yıla. Daha önce yapmadığımız bi "iş" yapalım..

Yine de hâyal kurmak serbest elbet.
Yine Yıllar, sevgili okur!

25 Aralık 2010 Cumartesi

Nefretime "Gel!" Diyenler

Nefret beni korkutur sevgili okur! Sen nasıl karanlıktan, gök gürültüsünden, ölümden ya da uğurunu kaybetmekten korkuyorsan ben de nefretten korkarım. Ama kimse aldırış etmez benim korkularıma! Ünlü biri değilim, giydiğim bi'çok elbise yakışmaz, izlediğim filmleri kimse "şaşırtıcı" bulmaz, dinlerken "vaay bee!" dediğim şarkıları kimse bilmez, aşklarım bi'çok insana komik gelir. Ama dünya zevk alır bana takılmaktan, ayağıma çelme takmaktan, yara izlerimi sürekli kaşımaktan.

Bugün, benim sıradan akşamlarımdan biri yine ve kafama vurup duruyor, rahat bırakmıyor bu nefret. Çağırdılar çünkü, gitmek bilmiyor. Yazayım da kurtulayım dedim ben de,

1. Askerî güvenlik bölgesi girilmez.
Dünya buz kesiyor sanki ben bu yazıyı her gördüğümde. Burda önemli işler dönüyor, sen sıradan hayatına bak, bize karışma, yolumuza çıkma, diyor birileri. Nefretimi çağrıyor kafası kasklı, eli silahlı bi adam!

2. Sıradaki "parça" tüm sevenler için gelsin!
Bu cümlede tek bir sözcüğe "kıl" oluyorum, "parça". Şarkı ulan o, parça ne demek?! Neyin parçası o sevenlere gönderdiğin?! Ömrü hayatında tek bir şarkıyı "içten" dinledin mi acaba?

3. Ne bu yaaa, ne salak bi'şeydi o? Ben hiçbişiy anlamadım!
Bu cümleyi genelde ölegebere seyrettiğim filmlerden / okuduğum kitaplardan sonra sen söylüyorsun insan! İçine işleyen o anlam kıtlığını bana mal ediyorsun. Anlamadığınla yetinmiyorsun, anlamak istemiyorsun ama yargılıyorsun, beğenmiyorsun, kolaycacık olsun diye bekliyorsun. Olmayınca öfkeleniyorsun. Anlamsızlığın da bi anlamı olduğunu bi saniyecik bile düşünmüyorsun. Heyecanımı söküp alıyorsun, yetmiyor üzerinde tepiniyorsun! Şimdi söyle bana "sen ne tür bi insansın?!"

4. Beni yanlış anlamışsın sen. Biz dostuz!
Sahi mi?! Neden benim haberim yok öyleyse! Neden sen yanlış "düşünmüyorsun" da hep ama hep ben yanlış anlıyorum! Elimden gelse, kilitler, hapse tıkarım bu cümleyi. Senin için yaparım bunu insan. Boş yere üzülme diye!

5. İyi ki doğdun!
Doğmasam n'olurdu ki?! Ne eksik kalırdı, neyi tamamladım ki?! Yani beni hiç tanımasan, hiç görmesen, bilmesen ne değişirdi hayatında? Hiçbi'şeycikler değişmezdi, sen yine aynı sen olurdun. Samimiyetsiz, riyakâr, karşına çıkan ilk çıkmaz sokakta yalana koşan sen!

6. Offf! Sen de mi sigara içiyoosun?
Ne tür bir ayıp olduğunu henüz kavrayamadım, ama sen anlamışsın besbelli! Önce kapı dışarı ettin beni, yetmedi yasakladın. -yasak ki başlı başına bi asilik sebebi- İçiyorum, ama sen de öleceksin, unutma ey insan! Ben kül ya da duman kokuyorsam sen de leş gibi laf söz kokuyorsun! Benim kurtulmak istemediğim bi el alışkanlığım var, sense "bağımlılığı" bi "insan"a indirgiyorsun!

23 Aralık 2010 Perşembe

Upuzun Bir Liste Vol. II

Upuzun Bir Liste'nin filmlerini sıraladığımda "hadi şunun kitap'lı olanını da yapalım!" diyen bir cesur ruh bekliyordum sevgili okur! O ruh çıktı karşıma, rica minnet değil de, dayattı isteklerini, "go, go, goo!" dedi. Korkmadım ben, içimden geldiği için yaptım. Sıra onda şimdi. Sen creep! Yarın masamda görmek istiyorum bu listeyi!

Gözümden kaçanlar, aklımdan uçanlardan, kütüphanemden kaçırılanlar, değişen ben'in unuttukları olmuştur elbet. Lakin zamanın süzgecinden geçtikten sonra elimde, aklımda bunlar kalmış. Unutulanları sen hatırlatırsın değil mi ey okur?!

Geçen yıl okuduğunuz en iyi kitap:
Maalesef –ya da iyi ki- sevgili okur bir fil hafızasına sahip değilim. Yazacağım kitapların basım tarihi 2009 değil, sadece yıl içinde okuduğum en iyi kitaplar olacak. Görünmeyen, Filler İçin Su, Ada ya da Arzu, İklimler, Büyücü, Kayıp Şahıslar Albümü

En hafife alınmış kitap:
Aşkın ömrü 3 Yıldır (bi ara sansasyon yaratmıştı ama kötü şeyler yazılıp çizilmişti hakkında, halbuki ben sahiden sevmiştim), Kirpinin Zarafeti, Necib Mahfuz kitaplarının tümü (kime sorduysam henüz okumadım diyor, üzülüyorum ya hu!) Hayalhane, Acı Aşk ve Herzog, Duygusal Eğitim.

En şişirilmiş kitap:
Korkma Ben Varım, Çarpışma Partisi ve tabii ki Aşk

Sizi gerçekten mutlu eden kitap:
Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku, Oğullar ve Rencide Ruhlar, Sarmaşık, Ülkesi Olmayan Adam, Atalarımız, Ay Sarayı, Alice Harikalar Diyarında veee Çatıkatı Aşıkları

Sizi hüzünlendiren kitap:
Onca Yoksulluk Varken, İklimler, Alexis ya da Beyhude Mücadelenin Kitabı, Kürk Mantolu Madonna, Albaya Mektup yok, Masumiyet Müzesi ve Madame Bovary

En sevdiğiniz aşk hikâyesini barındıran kitap:

Bu soruya cevabım son derece kesin, İklimler!

En çarpıcı, en afallatıcı sona sahip kitap:

Katya’nın Yazı ve Fransız Teğmenin kadını. Tek geçerim!

Defalarca okuduğunuz kitap:
Abartmaya gerek yok, defalarca’dan kasıt en fazla 2 bilemedin 3’tür. Onca Yoksulluk Varken ve Kara Kitap ve tabii bir de Maldorur’un Şarkıları

Klâsiklerden en sevdiğiniz kitap:
Don Quijote. Kahramanım benim!

Nefret ettiğiniz kitap:
Vampirli aşk kitaplarından daha fazla nefret ettiğim bir şey varsa, o da kişisel gelişim kitaplarıdır.


Kimsenin sevmenizi beklememesi gereken kitap:
Tuna Kiremitçi kitapları

Kendinize en yakın hissettiğiniz kitap karakteri:

Isabella / İklimler.


Sizi hayalkırıklığına uğratmış kitap:

Yolda.. Beni affet Kerouac!


En sevdiğiniz korku kitabı:
Yani ne kadar korku bilmiyorum ama Grangé’in Leyleklerin Uçuşu güzeldi.

Favori yazarınızın en sevdiğiniz kitabı:
Bu favori yazar olayı sıkıntıya sokuyor beni, karar veremediğim için öfkeleniyorum kendime. Paul Auster’ın Yanılsamalar Kitabı diyelim.

Merakla beklediğiniz kitap:
Orhan Pamuk’un, Paul Auster’ın ve Tayfun Pirselimoğlu’nun yazacağı her yeni satır için heyecandan ölebilirim! (abart nosta, abart!)

21 Aralık 2010 Salı

Copy Conferme: Kopyası Kadar Orjinal Bir Film




Orta yaşlarında iki insan düşün sevgili okur! Kıyafetleriyle birlikte kendileri de eskimiş iki insan. Kadının adı Elle olsun. Aslen bir Fransız ama İtalya’da, şaraplarıyla meşhur Toscana’da yaşamayı / yaşlanmayı tercih etmiş. Antikacı ve kendisi de “gerçek” bi antika olsun. Biraz tuhaf, biraz geveze, sanat aşığı, makyajsız, savruk ve çok tatlı!

Birazcık daha zorla o zorlanmayı hiç mi hiç sevmeyen aklını. Bir adam düşün şimdi.. Yazar, sanat tarihine meraklı, selvi ağaçlarını izlemeye ve şaraba bayılıyor, ikna kabiliyeti yüksek, şakadan da anlıyor. Feleğin çarkı bir gün ters döner de aşık olacağı tutarsa Tantalos işkencesi bile onun bir bakışı yanında hiç kalır! Bu adamın adı da James olsun.

Yüreğimizi tam ortadan ikiye yarıp üstüne tuz basan o şarkının, ayrı dünyalara ait kahramanları Ella ve James. Bahsi geçen şarkının “dediler zamanla hep azalırmış sevgiler…” kısmı James’ ın bayılacağı türden. Gerçekçi. “olsun, bana seninle geçen yıllarım yeter!” kısmını can-ı gönülden söyleyen ise Ella.

Bu iki insan, belki bir konferans salonunda karşılaştılar, belki bir sokakta bulamadığı bir adresi sordu biri diğerine, belki hiç görmediler birbirlerini, belki birinin çektiği fotoğrafta diğeri de yer aldı farkında olmadan, belki evlendiler ve çocukları oldu, belki evlendiler ve mutsuz oldular, belki çocukluk arkadaşıydılar, belki büyüdüler ve yeniden bir “oyun” oynamaya başladılar, belki biraz fazla gerçekçi bir oyun oynadılar. Hani şu aslına çok benzeyenlerden!

hayalperest edit: Biraz önce okuduğun yazı sadece seni heveslendirmek için nosta tarafından atılmış küçük bir adımdı sevgili okur! Kahramanların adı ne kadar gerçek olsa da hikâyeye dair tek bir ayrıntı fısıldamadım kulağına. Arda S, Perçem ve sen henüz yüzünü göremediğim okur, izle bu filmi. İzle ki, gerçek, hayal katmanları arasında yavaş yavaş kaybolsun!

19 Aralık 2010 Pazar

Ve karşınızda Huhg Lauire!


Aksi, geçimsiz, sabırsız, uyumsuz, hazır cevap, topal, dağınık, okur, çizer, bağımlı, gitarist, asosyal, yalancı, egoist, piyanist, aşk düşmanı, deha, narsist, doktor! Veee karşınızda House.. Greg House!

House’ı nefes almadan seyrederken insan kendi kendine şu soruları illa ki soruyor, “Bu adamın nesine hayranım?! / Çevresine karşı son derece umursamaz, hayata karşı bu denli ciddiyetsiz bir adam hayran olunan bir tanrı olmayı nasıl beceriyor?!” Bu soruların cevabını henüz bulamadım. Bulacak gibi de durmuyorum. Cevaplara meyletmeye pek meraklı değilimdir. İşin aslı bu galba! Sevdiğim adamları “neden” sevdiğimi düşünmeyi pek sevmiyorum . Ama şundan eminim, benim sevgililerim sevgisiz adamlardı! Bu konuda anlaşalım ey okur, House’da öyle!

House deyip duruyorum, bu adamın bir ismi var ya hu! Karakterin, oyuncunun adının önüne geçmesi ve hatta “gerçek” adını unutturması ne acıdır oysa! Hugh Laurie, House olmaktan, ödüllü bir oyuncu olmaktan öte bir yazar. Bu satırlar seni sadete götürecek, merak etme okur! Ve işte bu yazarın kitabı artık Türkçede! Nihayet kavuştuk birbirimize. Henüz yeni başladım, ama yakındır son sayfaya geldiğimde sana anlatacağım şeyler!

Bir kitabı eline aldığında tüm seslerin susması, kalbinin "güm güm" çarparak göğüs kafesine tehditler yağdırması, "dayanamıyorum, çıkıcam ulan!" der gibi atması nasıl bir histir bilir misin sevgili okur?! Ben bilirim. Adı şu an lazım olmayan üç beş yazar tanıdım bana "bu"nu hissettiren. Yeni çıkan kitaplarını elime aldığımda çığlıklar attım, bağırdım, tepindim! Huhg Laurie de onlardan biri. "The Gun Seller" (Silah Tüccarı) bi'kaç sözcük oyunundan, altı çizilmesi muhtemel uzun cümlelerden daha başka / daha fazla bi'şey vaat ediyor bana. Avuçlarıma sığacak küçüklükte olan bu "şey" yalnızca bir "kitap" olamaz değil mi ey okur?! Böylesi çok saçma!

Pembe gözlüklü nosta, Wonderland'dan bildirdi.

Okuyun, okutun!


16 Aralık 2010 Perşembe

Upuzun Bir Liste

Kediler ve Kitaplar'da okumaya doyamadığım, "waaoow" dediğim bir liste çarptı gözüme. Dedim ki, "Ey zaman izin ver bana! Ben de şöyle bir liste yapıvereyim. Hem gönlüm hoş olsun, hem de güzel şeyler düşünmek için bi'fırsatım olsun!" Can sıkıntısından, işlerin yoğunluğundan, bitmek bilmez bel ve sırt ağrılarından birazcık zaman çalıp karaladım bi'şeyler. Unutulan, gözden kaçan, hafızaya yenik düşenleri de olmuştur elbet. Onları da sen tamamlarsın de mi sevgili okur?!



Geçen yıl gördüğünüz en iyi film:
Mr.Nobody, Antichrist, El Secreto De Sus Ojos, 36 Wievs of Saint-Loup Peak ve Agora

En hafife alınmış film:
Bitter Moon, The Man from the Earth, Le Scaphandre et le Papillon, A Single Man

En şişirilmiş film:
Titanic, Twilight serisi, Before Sunrise / Before Sunset, The Notebook ve evet Inception

Sizi gerçekten mutlu eden film:
Amelié, Cashback, 500 Days of Summer, Big Fish, Dum Durakov, Im Juli, The Fall vee Garden State

Sizi hüzünlendiren film:
Shi-gan, Bad Education, Das Leben der Anderen, Dancer in the Dark, Mar Adentro, Revolutionary Road, El Laberinto del Fauno ve elbette Arizona Dream


En sevdiğiniz aşk hikâyesini barındıran film:

Un Coeur en Hiver. Düşünmek lazım ya hu, kim bilir nasıl hayıflanıcam tam uykuya dalarken aklıma gelen onca caanım aşk filmine!

En çarpıcı, en afallatıcı sona sahip film:
Oldboy, The Usual Suspect, In Bruges, Doubt. Hadi The Ghost Writer'ı da ekleyeyim, basbaya "bomba"ydı onun da sonu.

Defalarca izlediğiniz film:
Eternal Sunshine of the Spotless mind, Amelié, Ameros Peros, Naked, Hable Con Ella, Fight Club ve Brazil

Klâsiklerden en sevdiğiniz film:
Hiç kasmayayım, bu konuda berbatım çünkü. Bi'türlü sevemedik klasiklerle birbirimizi. Det Sjunde Inseglet'ı hariç tutuyorum.

Nefret ettiğiniz film:
Twilight ve Saw serisi

Gizli gizli sevdiğiniz film:
İtiraf ediyorum ey okur, Bridget Jones'a bayılıyorum!

Kimsenin sevmenizi beklememesi gereken filmler:
Nicholas Cage filmlerinin tümü. Sevgili Nicholas azalarak bit!

Kendinize en yakın hissettiğiniz film karakteri:
Bu soruya hiiiç düşünmeden bağıra çağıra cevap veriyorum, Ben Grace'im, Arizona Dream'in adamasmacadeğilkendiniasmacaoynayankızı Grace!

Sizi hayalkırıklığına uğratmış film:
Dr. Parnassus. Ah be Terry Gilliam yıkmıştın beni. Ve evet Alice in the Wonderland'da beni yıkıp geçen filmlerdendi.

En sevdiğiniz korku filmi:
El Orfanato ve Drag me to hell. Kısa ve öz diye buna derler işte.

Favori oyuncunuzun en sevdiğiniz filmi:
Sürekli kendimi mi tekrar ediyorum acaba sevgili okur! Üzgünüm, cevabım yine aynı yere götürüyor beni. En sevdiğim oyuncuya Johnny Depp'ten başkasını yazarsam ellerim tutmaz, gözlerim görmez olur. Arizona Dream, Ed Wood, Sweeney Todd ve Public Enemies'te müthişti bu adam ya hu!

Merakla beklediğiniz film:
Black Swan, Biutiful, Abraham Linclon: Vampire Hunter


Cesarete ihtiyaç duyan edit: Bu listenin "kitap"lı olanını da yapsak mı acaba?!

14 Aralık 2010 Salı

Nosta'nın Kadınları

Eğer "onlar" olmasaydı adımın anlamıyla yapayalnız kalırdım ben. O anlam ki, bir anda buza çevirir dünyayı.

Arizona Dream / Grace

Canım Grace!
Sen biliyordun dünyanın ne çekilmez, ne sevimsiz bir yer olduğunu. Herkes "şaka" zannetti, değildi.

Akordionu bu kadar hüzünlü kılan, kaplumbağalara ve balıklara ruhunu üfleyen, gecenin en karanlık saatinde ölümden hiç korkmayan, şapkasıyla, pamuk beyazı elbisesiyle yok'luğa koşan, yağmurları yağdıran, notalara hükmeden Grace, hayata yeniden "bak, ben geldim. söz verdiğim gibi döndüm işte!" dediğin günü, yaşgünüm ilan edip bekliyorum..





Chocolat / Vianne


Aşkı bulmuş mutlu yanı da yansırmış filmlere meğer insanoğlunun. Hayattaki tek gerçeğin "acı" olduğunu bilsem bile inanasım geliyor mut'lu filmlere, ki Vianne'nin de sakladığı bir sır vardı. Sustuğu, kaçtığı biri/ bi'şeyler vardı.
O en neşeli anlarda bile insanın içine oturan, boğazında düğüm olan "şey" var ya, "mutluluk" değil onun çaresi. Çikolata da değil. Avaz avaz bağırmak belki durduk yere ki o da mümkün değil.

O sır'la yaşayacaksın ey insan! Senin trajedinde bu! Susarak yaşamak.



Le Hérisson / Renée

Ah canım Renée, Ruh eşim!

Bu dünyada "çirkin" olmanın bir başka anlamı var. Sen bilirsin neden bahsettiğimi, Arda'da bilir. Saklanmalar, insanlardan korkmalar, kaçmalar, boş yere utanmalar. Perde aralarından görülen manzara karşısında yaşanan dehşet. Aşkı gördüğünde bir türlü inanamaman, "gerçek"e duyduğun öfkeden değil, biliyorum. Bu inanamamak, insana duyduğun öfkeden.

İçimde değilsin, içimsin Renée!






Fight Club / Marla


Marla,
damağımdaki kesik,
gözlerimdeki buğu,
beynimdeki tümör,
ellerimdeki ağrı,
ruhumdaki uyuşukluk,
kaybettiğim cesaret,
tüm umursamazlıklarım,
akıl erdiremediğim hayat,
okunmamış kitaplar,
izlenmemiş filmler,
umutsuzluğa endeksli aşk hikâyeleri.

Sen kendini kaybetmiş bir tanrısın Marla, bizler de sana inanan öfkeli kalabalığız.

in marla we trust!



Dom Durakov / Zhanna

Ah be Zhanna, gözlerindeki bakışın a-normal olduğunu zannedip nasıl tıktılar seni savaş zamanı o "deliler evi"ne!
Ve sen her şeye boş verip nası yaktın abayı, o ünlü ve şahane müzisyene!
En az Grace kadar hüzünlüsün, aşıksın ve ruhumsun sen de! Sana "deli" diyenlere aldırış etme! O delilik ki, gerçeğin ızdırabından kurtarır insanı.

11 Aralık 2010 Cumartesi

Ara-lık


Bir mevsimi özlemek bir şehri özlemekten daha zordur ey insan! Zordur çünkü mevsimin içine hapsettiği, içine çektiği anılar da gittiğin her yere koşarlar peşinsıra. Anı dediğimiz yazıya kolaydır da ruha azab verir. Bu azab ki geçmişe bakıp bakıp iç geçirmene, iç çekmene, içine atmana, içli içli ağlamana sebep olur. “Ucu iç’e varan tüm hadiseler dehşetlidir.” diyorsan sana doğru ara-lık duran o kapıdan sorgusuz sualsiz gireceksin içeri. Kış’ı seveceksin. Er ya da geç kardan adam yapmadan geçen çocukluğuna, suratının ortasına “şak” diye yemediğin kar topuna, oyun oynarken bile köşe bucak saklanmış olmana yanacaksın. Ve hatta sadece çocukluğuna yanacaksın.

Ara-lık. Dünyayla tanıştığım ay. Dünyamı keşfedişim ilk hecesi. "Ara" ?!

Bugün şehrime “kar” yağdı. Ben hiç durmadan, nefes almadan, yazmazsam ölecekmişim gibi sanki Arda’ya mektup yazdım. Ben yazdıkça gökten çocukluğum yağdı! Yeminle bak, sana şunları yazan gözlerim gördüler o kırmızı eldivenli minik kız çocuğunu.

O minik kız çocuğu ki, bugün anladı bir kardan adama atkı takıyor olmanın onu yok ettiğini. İşte bu sebepten ki, gördüğün resimde bir "atkı" yok. Yani bir "sır"da yok.

Akıl erdiremediğim, ne geri dönebildiğim ne döndürebildiğim çocukluğumun kardan adamları, siz de affedin beni!

Bu arada, kar'ın beyazlığına aldanmayıp, ona "karakış" diyenler, ben hiçbi zaman affetmeyeceğim sizi!

8 Aralık 2010 Çarşamba

Sadece İnsanların Değil, Tanrıların da Kaderi Vardır

Mitoloji’nin önümde sereserpe açtığı o ışıltılı kapıdasaatlerdir bekliyorum. Gerçek bir kapı değil bu elbet. Ama tüm “gerçek” kapıları kıskandıran cinsten, sapasağlam ve bir o kadar da kudretli.

Her fırsatta yineliyorum, bilen bilir ey okur! “gerçek”le aram pek iyi değildir. Sadece bu kadar da değil, “mübalağa” sanatını icra etmeyi de pek severim. Belki sırf bu yüzden mitlerde yaratılan “yapay” gerçekliğe, o kudrete, güçe, intikam duygusuna değil de o affediciliğe, acı’ya direnişe meftunum. Atlas bilir dünyanın ne ağır, ne kanlı olduğunu, ne çok kül koktuğunu. Ben ondan duydum.

“Her şey”in tanrısı var, diyordum kendi kendime. Gökyüzünün, yeraltının, savaşın, aşkın, intikamın, şarabın, uykunun – ki adının hypnos olduğunu öğrendiğimde kalbim güm güm çarpmaya başlamıştı- denizin tanrısı / tanrıçası var da neden, niçin, hangi sebeple rastlantı tanrısı yok!, diye diye efkarlandığım çok olmuştur. Öyle, içli içli, kendi kendime. Yoksa haddine midir Zeus’a kafa tutmak insanoğlunun.. Mitlerde de yeri yok’sa rastlantının, bu ne tuhaf bir rastlantıdır, diyerek merakıma, ket vurmuştum. Kabullenmiştim yani.

Şimdiye bir başka sıkıntı hasıl oldu içimde. Geçen gün dedim ki kendi kendime, Zeus neden gökyüzü, Ares neden savaş tanrısı? Kim bunlara “ol” dedi. Düşünsene ey insan! Bir tanrı’nın kaderini kim seçer, tanrılarında var mıdır insanlar gibi bir kaderi?!

“Zeus, babası Kronos’tan intikamını alınca,

Kendilerini evrenin hükümdarları yapan tanrılar, mekânlarını belirlemek için kura çekmeye karar verdiler. Tanrıların tanrısı olan Zeus, gökyüzünü çekti ve tüm gökyüzüne hakim oldu. Poseidon denizi çekti ve orda yaşayan tüm canlıların efendisi oldu. Ağabeyleri Hades, Zeus’un sonsuz cezaya çarptırdığı mahkumlara ve ölülerin ruhlarına hükmettiği Ölüler Ülkesi’ni seçti ve dünyanın altındaki karanlık bölgenin efendisi oldu. Hiçbir tanrı yeryüzü’nün hükümdarı olamadı. Çünkü kurada “yeryüzü” yoktu. Yeryüzü hepsinin ortak toprağıydı.”

diye yazıyor bir mitoloji kitabında. Niçin Rastlantı Tanrısı olmadığını şimdi sen de anlıyor musun ey insan?! Tanrıların çektikleri kura ki, belirsizliğe son veren bir başka belirsizliktir. Onların ellerinden tutan, “ol” diyen rastlantıdır. Kendini ispat ise mevzu rastlantının buna ihtiyacı yoktur. Ne mutlu!

1 Aralık 2010 Çarşamba

Meğer Sır Duruyormuş Gözümüzün Önünde

Tüm aile bireylerinden, dostlardan, eski sevgililerden, ilk aşktan, yılbaşlarından, açılmaya korkulan hediye paketlerinden, O’na giderken uçsun istediğiniz dolmuştan / otobüsten, zevkle, balla, ekmeğe sürülen çikolatayla yaptığınız kahvaltılardan ve dahi sadece ekmekten, iç muhasebelerinden, acı kahvelerden, akşamdan kalma baş ağrısından, tıka basa izmarit dolu kültablalarından, yazılan bir şiirden, altı çizili bir kitap cümlesinden, renkli sahifelere yazılmış mektuplardan, vicdan azablarından, siz olduğunuza bir türlü inan(a)madığınız eski fotoğraflardan, dağınık masadan, alınmış ama gönderilmemiş kartpostallardan, canınızın dondurma çektiği bir anda kutunun içinden çıkan patlıcan kızartmasından, anne gözyaşlarından, baba suskunluklarından, yerli yersiz biten kalem uçlarından, ruhunuza bir sakız gibi yapışan düşkırıklıklarından, çok daha fazlasını öğretmiştir yukarıda duran resim bana.

Küçüklüğümün sağlık ocaklarında, doktor tatsız tuzsuz o tahta parçasını dilime değdirirken, ben “aaaaa!” diye sonsuz bir bağırış içinde ama yine de bir şifa umuduyla sabrederken, bir anneme bir bu resme bakardım. Annem “birazcık daha dayan” der gibi yüzüme bakardı. Ondan yüz bulamayınca bembeyaz duvarın üzerinde kara bir leke gibi duran bu kadına bakardım. O da bana bakardı. Annem gibi, “dayan” der gibi bakmazdı ama. “SUS!” derdi bana. Gözleriyle, elleriyle, kıyafetiyle “sus!” derdi. Susardım ben de. Hem de çok susardım. Gören bir daha konuşamayacağım sanırdı.

Vakti zamanında anlayamadığım bu sır, nedendir bilmem bugün düğüm oldu boğazımda, hatırlattı kendini bana. Meğerse kimsenin bana o yaşta söylemeyi akıl edemediği bu “sır”, bu “sus” ne mühimmiş.

Şimdi, var gücümle -ama susarak- şunu anlamaya çalışıyorum. Sus'mak bu kadar mühim bir hadise ise neden bunca çileye katlanıp konuşmayı öğrettik o yazık çocuklara. Bu, sevinçle elinize aldınığınız, okumaya başlayacağınız bir kitabın daha ilk sayfasındayken rızanız olmadan sizden alınması gibi. Sözcüğe varacak ilk hece dudaklarımdan çıktığında ağzıma "şak" diye inmeyen o tokat, durup durup her fırsatta yüzüme iniyor şimdi.

Related Posts with Thumbnails