"benim en güzel çocukluğumu...."

Körpe bir çocuğun şiirle ilk tanışması yerli malı haftası veya on kasım münasebetiyle olursa, sen de takdir edersin ki, şiirden anladığı salt elma, sebze, kaş, göz, dudak, kapı, pencere, gül, leylak, tahta masa olur. Hele de öğretmen, ilk gençliğimizin üzerine kara bulutlar gibi çöken “belirli gün ve haftalar”da şiir okumak için bizi seçtiyse, çoğu zaman şiir, ezberlenmesi güç, okunması eziyet olan bir “sorumluluk” duygusundan öteye geçemez. Ya da geçmesi uzuuunca bir dönem alır. Evet, itiraf ediyorum, ben de o tayfadaydım.

Edip Cansever’le önümde açılan pencere, zamanla bir çok şairin havasını teneffüs edip, içime çekmeme yardım etti. Bunda Canım Edip kadar, Arzu’nun da payı büyük. Bazen gözüme gözüme soktu o cânım şiirleri, bazen bir kitap hediye getirdi, çok zaman üşenmedi aldı kitapları, sayfaları eline uzun uzun kendi okudu.

Seni bilmem ama, ben takıntılı bir tipim. Sevdiğim şeyi ıncık cıncık okuya okuya, izleye izleye severim. Yanımdakilere çoğu zaman gına gelir o ayrı. Ama iyi ki de öyleyim. Bir gün tesadüfen (ah şu tesadüfler!) “benim en güzel çocukluğumu ahmak bir ayak ezdi..” dizesini okumasaydım, Asaf Halet’le böyle doyasıya kucaklamazdım. Ve senin de birazdan okuyacağın şiiri, hiç okuyamayacaktım.

Asaf Halet, dev gibi bir adam.. bakanlar sana sadece gövdeni görmesinler, biliyorum, anladım (anlar mı sence kimse kimseyi?!) sen başka alemdesin!

İyi ki, iyi ki, iyi ki tanıştık. Bahtiyarım.

İbrâhim

"ibrâhim
içimdeki putları devir
elindeki baltayla.
kırılan putların yerine
yenilerini koyan kim?

güneş buzdan evimi yıktı
koca buzlar düştü
putların boyunları kırıldı.
ibrâhim,
güneşi evime sokan kim?

asma bahçelerinde dolaşan güzelleri
buhtunnasir put yaptı
ben ki zamansız bahçeleri kucakladım
güzeller bende kaldı

ibrâhim
gönlümü put sanıp kıran kim?