Xavier Dolan, filmin yönetmeni, senaristi ve başrol oyuncusu. yukarıdaki fotoğrafta gördüğünüz iki surette kendisine ait. henüz 21 yaşında ve cannes'a damgasını vurdu, J ai tue ma mere (annemi öldürdüm) ile benim de kalbimde taht kurdu. sanırım bu ikinci filmi. ilk filmini de seyredip hakkında bir iki kelam etmek için yanıp tutuşuyorum. bu başka bir yazının konusu olsun. ben filme döneyim.
"cinsiyet insanın cinsel organında mı yoksa ruhunda mıdır?" gibi tuhaf bir soruyu sordurttu bana.
hubert (xavier dolan), 17 yaşında, anne ve babası o çok küçükken boşanmış genç bir adam. sanat meraklısı ve eşcinsel. annesiyle yaşıyor, az konuşuyor, az gülüyor.
annesi gerçek bir başbelası. cinsiyet insanın ruhunda mı yoksa cinsel organında mı?, sualini aklıma koyan kişi. kadınlara has o anaçlıktan zerre payını almamış, ilgi yoksunu, anlayışsız. oğluyla sorunları çözmek yerine, onu yatılı okula göndermek, ortadan yok etmek en kestirme yol. hubert, böylesine "kötü" bir anneyi hiçbir çocuğun haketmediğini söylüyor -ki haklı.
burdan sonrası, filmi seyretmeyenler için zararlı bilgiler içeriyor. film zevkinizi mahvetmemek için, okumayınız!
adının aksine, bir cinayet vakasının olmadığı film. görünürde bir ölü yok, zaten güzel olan da bu.
filmdeki enteresan ve benim bayıldığım diğer bir nokta, kim birbirine "seni seviyorum" dediyse ardından sinir krizlerinin eşiğine varan büyük kavgalar oldu.ve sonu. insanın dönüp dolaşıp, labirentin çıkışını bulduğu o yer: çocukluğu. güler yüzler ve her şeye baştan başlama cesareti veren o tuhaf unutuş. iyi ki de böyle bitti.
hubert'in annesiyle ve kendiyle olan o karamsar mücadelesi, aşkı, aşksızlığı, öğretmeniyle arasında geçenler (anne-çocuk ilişkisi mi yoksa sevgililik gibi bir durum mu olduğuna karar veremedim de) ve yaşanması muhtemel anların sadece hubert'in zihninde canlanması. güzeldi, izlenesiydi. ve hatta biraz abartıyım ben bayıldım. pek bir heyecanlıyım dolan'la böylesine güzel bir filmle tanıştığım için.
izleyin, izletin!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder